چه خانه ای، خانه زناشویی در نظر گرفته می‌شود؟
همانطور که در بخش 18 قانون خانواده انتاریو مشخص شده است، خانه زناشویی به این صورت تعریف می‌شود: “هر ملکی که شخص در آن منفعتی دارد و یا اگر زوجین از هم جدا شده‌اند، در زمان جدایی معمولاً در آن شخص بوده است. و همسر او به عنوان محل سکونت خانواده آنها خانه ازدواج آنها است. فقط زوجهای متاهل دارای خانه زناشویی هستند.”
طرف‌هایی که با هم زندگی می‌کنند و ازدواج نکرده‌اند، مهم نیست که چقدر با هم زندگی کرده‌اند، “خانه زناشویی” ندارند. به جای این، زوجهای که با هم زندگی می‌کنند و ازدواج نکرده‌اند، به عنوان “خانه خانوادگی” شناخته می‌شوند. “خانه خانوادگی” وضعیت قانونی متفاوتی از “خانه زناشویی” دارد.
توجه داشته باشید که این تعریف تنها به یک خانه محدود نمی‌شود، زیرا “هر ملکی” را که تحت این تعریف “معمولاً اشغال می‌شود” بیان می‌کند. مثلاً ملک دومی که شما و همسرتان زمان قابل توجهی را در آن سپری می‌کنید نیز می‌تواند به عنوان خانه زناشویی در نظر گرفته شود. این ممکن است شامل کلبه‌ای در دریاچه، آپارتمانی در تپه یا یک خانه ساحلی باشد.
اگرچه بیش از یک ملک را می‌توان خانه زناشویی در نظر گرفت، زوجین می‌توانند با ثبت آن در اداره ثبت اسناد، یک خانه را به عنوان خانه زناشویی خود تعیین کنند.
اگر تعیین توسط هر دو زن و شوهر انجام شود، هر خانه دیگری که به عنوان خانه زناشویی در نظر گرفته می‌شود. پس از آن تعریف خانه زناشویی نمی‌شود. اگر تعیین تنها توسط یکی از همسران انجام شود، سایر املاکی که به عنوان خانه زوجیت استفاده می‌شود، همچنان خانه زوجی محسوب می‌شود.
اگر هر دو زوج بعداً تصمیم به لغو تعیین خانه زناشویی بگیرند، تعریف خانه زوجیت مجدداً اعمال می‌شود و هر ملکی که در زمان تعیین خانه زوجیت نبوده باشد، مجدداً خانه زوجی تلقی می‌شود، با فرضی که همچنان با تعریف بخش 18 همخوانی داشته باشد.
برای اینکه یک اقامتگاه به عنوان یک خانه زناشویی تحت بخش 18 قانون خانواده انتاریو در نظر گرفته شود، محل اقامت باید در انتاریو باشد. اقامتگاه‌های خارج از انتاریو، حتی اگر به طور منظم توسط یک خانواده در تعطیلات آخر هفته یا در ماه‌های تابستان اشغال شوند، مانند دارایی‌های دیگر محسوب می‌شوند و به آنها حقوق خاصی تعلق نمی‌گیرد.
اگر متاهل هستید، هم شما و هم همسرتان از حقوق مساوی برای اقامت در خانه زناشویی برخوردار هستید، مگر اینکه قاضی تصمیم بگیرد که یکی از شما باید از خانه خارج شود. از آنجایی که هر دوی شما حق دارید در خانه خود بمانید، هیچ یک از شما نمی‌توانید بدون اجازه دیگری آن را اجاره دهید، اجاره بگیرید، بفروشید یا رهن کنید. این قاعده حتی اگر اجاره‌نامه شما فقط به نام یکی از شما باشد یا اگر تنها یکی از شما مالک خانه باشد، اعمال می‌شود.
پس از جدایی، هر دوی شما ممکن است بخواهید در خانه خانواده بمانید. اگر نمی‌توانید در مورد اینکه کدام یک از شما باید در خانه خانواده بماند به توافق برسید، می‌توانید از وکلا، میانجی یا داور برای کمک به تصمیم‌گیری خود استفاده کنید، یا ممکن است مجبور شوید برای تصمیم‌گیری به دادگاه مراجعه کنید.
دستور یا قرارداد برای تصرف انحصاری به یکی از زوجین اجازه استفاده از آن را می‌دهد، اما دیگری را نه. در صورت وجود فرزندان، شخصی که حضانت فرزندان را برعهده دارد، اغلب کسی است که در خانه خانواده با فرزندان می‌ماند. این به کودکان اجازه می‌دهد تا با موقعیت جدید خانواده‌شان در مکان و محله‌ای که از قبل می‌شناسند وفق دهند.